ویتامین ها و ام اس
ویتامینها گروهی از ترکیبات آلی هستند که برای عملکرد سلول، رشد و نمو مورد نیاز هستند. اکثر ویتامینها از طریق غذاهایی که می‌خوریم و یا از مکمل‌های غذایی که مصرف می‌کنیم تامین می‌شوند. هیئت غذا و تغذیه آکادمی ملی علوم (در آمریکا) میزان توصیه شده مجاز روزانه (RDA) یا میزان مصرف کافی (AI) ویتامینها و مواد معدنی را تعیین کرده است. البته تفاوت‌های فنی بین RDA و AI وجود دارد، که در این متن از RDA استفاده خواهد شد. RDA نشان دهنده حداقل مقدار ویتامین و مواد معدنی است که باید از رژیم غذایی روزانه خود بدست آوریم تا از بیماری‌ها جلوگیری کنیم. از این نظر، اختلاف نظر کمی وجود دارد.
از طرف دیگر، این سؤال مطرح می‌شود که آیا دوزهای بیشتری از ویتامینها مفید هستند یا خیر. ویتامینها به تنهایی و جدا از یکدیگر عمل نمی‌کنند، بلکه در یک تعادل دقیق با هم کار می‌کنند. بر این اساس، غلظت بالای یک ویتامین ممکن است باعث کمبود نسبی ویتامین دیگر شود. منابع غذایی ویتامینها، مانند میوه‌ها و سبزیجات، نسبت به مکمل‌های ویتامینه ارجحیت دارند. دلیل این ارجحیت شاید این باشد که میوه و سبزیجات حاوی ویتامینها در نسبت‌های مفید هستند، و همچنین فیبر، مواد معدنی و سایر مواد شناخته نشده شیمیایی موجود در گیاهان که در کنار هم در تغذیه خوب و پیشگیری از بیماری‌ها ایفای نقش می‌کنند. ویتامین‌هایی که برای دریافت توسط افراد مبتلا به ام اس مورد توجه خاصی هستند شامل ویتامین D، ویتامین‌های آنتی اکسیدان، ویتامین B6 ویتامین B12 هستند.
این مطلب اطلاعات در مورد ویتامینها و ام اس را بررسی می‌کند، برای مشاهده اطلاعات عمومی برای ارزیابی مکمل‌های غذایی اینجا را مشاهده کنید. برای مطالعه اطلاعات مربوط به گیاهان دارویی و مواد معدنی می‌توانید مطلب جداگانه آن را مشاهده کنید. همچنین مطالعه تغذیه و مکمل غذایی در بیماران ام اس نوشته دکتر باغبانیان در این زمینه و مکمل‌های ورزشی می‌تواند آگاهی بیشتری در مورد مکمل‌های غذایی ایجاد کند.
مکمل‌های غذایی مانند مواردی که در این متن بحث شده است، به گونه ای که FDA داروهای تأیید شده برای ام اس را مورد مطاله قرار داده، مورد مطالعه قرار نگرفته‌اند. و بعضی اوقات در مورد خطرات و مزایای احتمالی شناخت کمی وجود دارد. همیشه مهم است در مورد مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید یا در نظر دارید که مصرف کنید، با پزشک ام اس خود مشورت نمایید.
ویتامین D
ویتامین D یک هورمون یا پیام‌رسان شیمیایی در بدن است. ویتامین D برای جذب کلسیم و رشد استخوان مهم است و نقش مهمی در عملکرد سلولی، عصبی-عضلانی و ایمنی ایفا می‌کند. منابع غذایی ویتامین D شامل ماهی و غذاهای غنی شده مانند لبنیات و غلات‌های صبحانه است. ویتامین D در پوست در پاسخ به نور خورشید تولید می‌شود، اما این تولید بستگی به عواملی چون موقعیت جغرافیایی، رنگدانه‌های پوستی و فصل دارد.
مطالعات متعدد بیانگر این موضوعند که سطح بالای ویتامین D با خطر کمتر ابتلا به ام اس در ارتباط است. برای مثال، یک مطالعه در مقیاس بزرگ شامل پرستارانی که ویتامین دی زیادی به شکل مکمل‌های مولتی ویتامین دریافت کردند انجام شد، که نتیچه این بود که احتمالاً این دوز بالای ویتامین D خطر ابتلا به ام اس و پیشرفت آن را کاهش داده است. مطالعه دیگری که شامل کارکنان ارتش آمریکا بود نیز به همین ترتیب دریافت که سطح بالای ویتامین D در خون ظاهراً افراد را از ابتلا به بیماری ام اس محافظت می‌کند.
مطالعات آزمایشگاهی بر مبتلایان به ام اس نشان می‌دهد ویتامین D همچنین ممکن است عملکرد ایمنی بدن را طوری تغییر دهد که اثرات مفیدی بر دوره ام اس داشته باشد. مطالعات متعددی نشان داده‌اند که میزان ویتامین D کم همراه با افزایش خطر حملات (که عود یا تشدید نیز نامیده می‌شود) و پیدایش ضایعات (پلاک های ام اس) جدید در MRI همراه است. مقادیر کم ویتامین D همچنین به افزایش میزان ناتوانی نیز ارتباط داده شده است.
نکته مهم این است که این مطالعات تنها نشانگر ارتباط مقادیر کم ویتامین D در خون با حملات، ضایعات MRI و ناتوانی است- این مطالعات به طور قطعی نشان نمی‌دهد که مصرف مکمل‌های ویتامین D باعث کاهش خطر حمله یا پیشرفت ناتوانی می‌شوند. برای تعیین اینکه آیا مصرف مکمل‌های ویتامین D چنین اثرات مفیدی دارد یا خیر نیاز به مطالعات “مداخله‌ای” دارد، شبیه به مواردی که با داروهای آزمایشی ام اس انجام شده است. که در آنها مکمل‌های ویتامین D به گروه بزرگی از افراد مبتلا به ام اس داده می‌شود و دوره بیماری آنها با گروه کنترل که مبتلایان ام اسی هستند که این مکمل‌ها را دریافت نکرده‌اند، مقایسه می‌شود. نتایج این نوع مطالعه مداخله ای در ام اس هنوز در دسترس نیست. در نتیجه، اطلاعات به دست آمده در مورد تأثیر ویتامین D بر دوره ام اس احتمالی است اما قطعی نیست.
ویتامین D همچنین در سلامت استخوان نقش اساسی دارد. آگاهی در مورد چگالی کم استخوان (پوکی استخوان) که ممکن است در بسیاری از افراد تشخیص داده نشده و درمان نشده باشد، از جمله افراد مبتلا به ام اس، در حال افزایش است. مهمتر از همه، بسیاری از افراد مبتلا به ام اس فاکتورهای خطر ابتلا به پوکی استخوان را دارا هستند:
- جنسیت زن
- کاهش فعالیت بدنی
- کاهش قرار گرفتن در معرض نور خورشید
- درمان مکرر با استروئیدها
افراد مبتلا به ام اس باید درمورد اینکه آیا آزمایش تعیین سطح ویتامین D در خون لازم است یا خیر با پزشک خود مشورت کنند. کسانی که عوامل خطر پوکی استخوان را دارند ممکن است به آزمایش تراکم استخوان نیاز داشته باشند.
درمورد مصرف مکمل ویتامین D و کلسیم باید با پزشک متخصص مشورت شود. RDA برای ویتامین D در بزرگسالان ۶۰۰-۸۰۰ IU است. ویتامین D3 در برابر ویتامین D2 عموماً فرم ارجحی از ویتامین D است.
دوزهای روزانه بیشتر از ۴۰۰۰ IU ممکن است باعث اثرات سمی شود و نباید از آنها استفاده گردد مگر اینکه توسط پزشک تجویز شود. علائم مرتبط با سمیت ویتامین D ممکن است شامل تجمع کلسیم در خون (هایپرکلسمی) باشد، که می‌تواند باعث تهوع و استفراغ، ضعف، تکرر ادرار، درد استخوان و تشکیل سنگ کلیه شود.
ویتامین‌های آنتی اکسیدانی
رادیکال‌های آزاد، که به عنوان اکسیدان نیز شناخته می‌شوند، مولکول‌هایی بسیار ناپایدار در بدن هستند که می‌توانند واکنش نشان داده و به اطراف سلول آسیب برسانند. رادیکال‌های آزاد در بیماری و پیری نقش دارند. ویتامین‌های آنتی اکسیدان شامل ویتامین A (یا فرم امن‌تر آن یعنی بتا-کاروتن)، ویتامین C و ویتامین E هستند. همانطور که از اسمش پیداست، آنتی اکسیدان‌ها می‌توانند خسارات ناشی از اکسیدان‌ها یا رادیکال‌های آزاد را کاهش دهند. ویتامین B6 و ویتامین B12 همچنین نقش مهمی در مکانیسم‌های آنتی اکسیدانی ایفا می‌کنند. ویتامین‌های آنتی اکسیدانی A ، E و C به طور کلی در میوه‌ها و سبزیجات موجود هستند. ویتامین‌های B6 و B12 در غذاهای غنی از پروتئین یافت می‌شوند.
شواهد مقدماتی حاکی از آن است که خسارات ناشی از رادیکال‌های آزاد ممکن است در روند بیماری در ام اس نقش داشته باشند. با این حال، هیچ مطالعه منتشر شده و مستندی مربوط به مبتلایان به ام اس که فواید بالینی مصرف مکمل‌های آنتی اکسیدانی در آنها را نشان دهد در دسترس نیست. امنیت دریافت آنتی اکسیدان به شکل مکمل‌های آنتی اکسیدانی در افراد مبتلا به ام اس نیز به روشنی مشخص نشده است. یک مطالعه کوچک ۵ هفته ای نشان می‌دهد که آنتی اکسیدان‌ها برای افراد مبتلا به ام اس بی‌خطر است، اما مطالعه بسیار کوچک و کوتاه است و نمی‌تواند موجب نتیجه گیری نهایی شود.
یک خطر تئوری مهم برای در نظر گرفتن وجود دارد. ویتامین‌های آنتی اکسیدانی سیستم ایمنی بدن را در آزمایش‌ها و در برخی از افراد تحریک می‌کند. در ام اس، که بیش فعالی سیستم ایمنی بخشی از روند بیماری به نظر می‌رسد، این تحریک ممکن است خطرناک باشد. به طور خلاصه، شواهدی محدود حاکی از آن است که آنتی اکسیدان‌ها ممکن است مفید باشند اما خطرات تئوری نیز درمورد مصرف آنها وجود دارد. معقول‌ترین دوره برای افرادی که می‌خواهند آنتی اکسیدان دریافت کنند خوردن دو تا چهار وعده میوه و سه الی چهار وعده سبزیجات در روز است. اگر از مکمل‌های آنتی اکسیدانی استفاده می‌شود، ممکن است بهترین مقدار مصرف آنها مصرف متعادل باشد.
مسائل خاص مربوط به ویتامین‌های آنتی اکسیدانی
ویتامین A و بارداری
ویتامین A برای بینایی لازم است و باعث افزایش رشد طبیعی و تمایز سلول‌ها در بدن می‌شود. ویتامین A محلول در چربی است و در جگر، تخم‌مرغ و روغن کبد ماهی یافت می‌شود.
ویتامین‌های محلول در چربی در بدن ذخیره می‌گردند و ممکن است طی گذشت زمان این انباشته‌ها بیش از حد زیاد شوند. RDA برای زنان و مردان به ترتیب ۲۳۰۰ و ۳۰۰۰ IU در روز است. به طور کلی، افراد باید از دوز بیش از ۱۰۰۰۰IU در روز جلوگیری کنند.
برخی مطالعات نتیجه گرفته‌اند که مقادیر ویتامین A بیش از ۱۰۰۰۰IU ممکن است نقایص هنگام تولد را ایجاد کند. خانم‌های بارداری که از روغن کبد ماهی استفاده می‌کنند (که حاوی ویتامین A است) باید محتاطانه از آن استفاده کنند. به طور کلی، زنان باردار باید ویتامین A را به شکل بتاکاروتن موجود در میوه‌ها و سبزیجات به دست آورند.
ویتامین C و عفونت‌های مجاری ادراری
ویتامین C که به اسید اسکوربیک نیز معروف است، نقش مهمی در ساخت و نگهداری بافت‌های بدن دارد. ویتامین C به آسانی در غذاهایی مانند مرکبات و گوجه‌فرنگی یافت می‌شود. RDA برای این ویتامین برای مردان ۹۰ میلی گرم و برای زنان ۷۵ میلی گرم است (تحت شرایط عادی). RDA برای افراد سیگاری ۳۵ میلی گرم بیشتر است.
به دلایل مختلف، مبتلایان به بیماری ام اس در خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت‌های مجاری ادراری قرار دارند. بعضی از افراد با مصرف مکمل ویتامین C باعث اسیدی شدن ادرار و در نتیجه ایجاد یک چالش برای باکتری‌های ایجاد کننده عفونت می‌شوند. با این حال، اکثر شواهد نشان می‌دهند که ویتامین C باعث اسیدی شدن ادرار نمی‌شود. شواهد بیشتر از استفاده از زغال اخته برای جلوگیری از عفونت ادراری حمایت می‌کنند تا مصرف ویتامین C.
اینکه دریافت بیشتر ویتامین سی مفید است یا خیر بحث برانگیزاست. دوز مناسب ویتامین C (و سایر ویتامین‌های دیگر) برای مبتلایان به ام اس مشخص نشده است. دوزهای روزانه بیش از ۲۰۰۰ میلی گرم ممکن است باعث اسهال یا آسیب کلیه شود.
ویتامین E و اسیدهای چرب اشباع نشده (PUFAها)
ویتامین E از آسیب اکسیداتیو غشا یا آستر سلولی جلوگیری می‌کند. این ویتامین از روغن‌های گیاهی، میوه‌ها، سبزیجات، آجیل و گوشت تامین می‌گردد.
نیاز بدن به ویتامین E با افزایش مصرف چربی‌های اشباع نشده (PUFAها) در رژیم عذایی افزایش می‌یابد. این مسئله به ام اس مرتبط است زیرا برخی از افراد مبتلا به ام اس مصرف اسیدهای چرب اشباع نشده خود را افزایش می‌دهند به این امید که این مواد برای ام اس مفید هستند. این یک موضوع پیچیده و فراتر از موضوع این مطلب است. برای اطلاعات بیشتر به Multiple Sclerosis: A Guide to Integrating Lifestyle, Alternative, and Conventional Medicine, نوشته دکتر الن بولینگ (صفحه ۱۵۹) با مراجعه کنید.
به طور کلی، مقدار اضافی نیاز به ویتامین E در رژیم‌های غذایی که با اسیدهای چرب اشباع نشده بالا هستند، بسیار کم است: تقریبا ۰.۹-۱.۳ IU ویتامین E اضافی در ازای مصرف هر گرم اسید چرب اشباع نشده مورد نیاز است. این بدان معناست که فردی که ۲۵ گرم اسید چرب اشباع نشده مصرف می‌کند روزانه فقط به ۲۰/۳۰ IU ویتامین E اضافی نیاز دارد.
RDA ویتامین E برای مردان و خانمها ۲۲ IU است. از مصرف دوزهای ویتامین ای روزانه بیشتر از ۱۵۰۰ IU باید خودداری شود. یک متاآنالیز (مطالعه‌ای که داده‌ها را از چندین مطالعه قبلی ترکیب می‌کند) افزایش مرگ و میر در افرادی که ۴۰۰ IU یا بیشتر ویتامین E مصرف می‌کنند را نشان داد. و در بین افراد سیگاری، ویتامین ای ممکن است خطر ابتلا به سرطان ریه را افزایش دهد. با توجه به ابهامات زیاد درمورد اثرات ویتامین E بر سیستم ایمنی، مصرف این ویتامین در دوزهای کمتر (در محدوده ۱۰۰ IU یا کمتر) در مبتلایان به ام اس ترجیح داده می‌شود.
ویتامین B6
ویتامین B6 که به عنوان پیریدوکسین نیز شناخته می‌شود، در انواع غذاها از جمله ماهی (به خصوص ماهی قزل آلا و ماهی تن)، گوشت خوک و مرغ، لوبیا، موز و بسیاری از سبزیجات یافت می‌شود.
ویتامین B6 در تبدیل اسیدهای آمینه مورد نیاز است. گاهی مبتلایان به ام اس ویتامین ب-کمپلکس را بر اساس این اعتقاد که ممکن است به انرژی آنها کمک کند، مصرف می‌کنند. گاهی اوقات این ب-کمپلکس‌ها مقادیر نسبتاً بالایی از ویتامین B6 دارند.
RDA برای ویتامین B6 در بزرگسالان با سنین ۱۹ تا ۵۰، ۱.۳-۱.۷ میلی‌گرم است.
دوزهای زیاد پیریدوکسین می‌تواند باعث بی‌حسی، سوزن سوزن شدن یا درد شود. اگرچه این شرایط معمولاً با قطع مصرف مکمل قابل برگشت است، علائم مرتبط با مصرف بیش از حد B6 ممکن است مانند علائم ام اس باشد. مصرف دوزهای بالای ویتامین B6، مانند ۱۰۰۰ میلی‌گرم در روز، می‌تواند بیشترین خطر ابتلا به این علائم را در پی داشته باشد. با این حال، دوزهای کمی مانند ۵۰ میلی‌گرم در روز نیز ممکن است باعث ایجاد علائم عصبی شود.
ویتامین B12
ویتامین B12 که به عنوان کوبالامین نیز شناخته می‌شود، برای تولید گلبول‌های قرمز و عملکرد مناسب سیستم عصبی مورد نیاز است. در حقیقت، کمبود شدید ویتامین B12 علائمی عصبی شبیه به موارد مشاهده شده در بیماران ام اس را ایجاد می‌کند. ویتامین B12 در تخم مرغ، گوشت، مرغ، صدف و محصولات لبنی یافت می‌شود؛ RDA این ویتامین ۲.۴ میکروگرم در هر روز برای زنان و مردان است.
مشاهدات مختلف نشان داده که ممکن است یک رابطه بین ویتامین B12 و ام اس باشد. به عنوان مثال، برخی مطالعات نشان می‌دهد که مبتلایان به ام اس نسبت به جمعیت عمومی سطح کمتری از ویتامین B12 در خون دارند.
توصیه به مصرف مکمل‌های ویتامین ب۱۲ برای تمام مبتلایان به ام اس بر اساس این شواهد، اشتباه خواهد بود. با این وجود، کمبود ویتامین B12 از طریق آزمایش خون قابل ارزیابی است. افرادی که سطح پایینی از این ویتامین را در خون خود دارند، باید از مکمل‌های ویتامین B12 استفاده کنند. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه مصرف این مکمل‌ها برای مبتلایان به ام اس با سطح عادی از ویتامین B12 در خون باعث بهبودی علائم عصبی یا تغییر مطلوب در دوره بیماری می شود وجود ندارد.
نتیجه
افراد مبتلا به ام اس اغلب استفاده از درمان‌های مکمل و داروهای جایگزین (CAM) را به عنوان بخشی از تلاش برای رسیدن به زندگی خوب و مدیریت بیماری و علائم آن در نظر می‌گیرند. بخاطر اینکه مصرف مکمل‌های غذایی تنظیم مقررات نشده است، آگاهی و دقیق بودن یک مصرف کننده بسیار مهم است، به خصوص در مورد روش‌های درمانی بیولوژیکی مانند مکمل‌های غذایی که در اینجا شرح داده شده است.
ما در این متن مصرف مواد خاصی را توصیه نمی کنیم، چه ویتامینها، چه مواد معدنی و چه گیاهان دارویی. مانند بیشتر درمان‌های مکمل، شواهد مربوط به مکمل‌های غذایی نیز قطعی نیست. عدم وجود شواهد بهتر ناامید کننده است. با این وجود، تحقیق در مورد درمان‌های تکمیلی می‌تواند نتایج خوبی نیز داشته باشد. با این وجود اگر تمایل به مصرف ماده خاصی دارید، مشورت با پزشک برای مصرف هر ویتامین، ماده معدنی و گیاه دارویی لازم است.
امیدواریم که این متن به اندازه کافی مفید بوده و اطلاعات مورد نیاز برای تصمیم گیری آگاهانه‌تر در مورد مصرف مکمل‌هایی که توضیح دادیم را ارائه داده باشد. و نکته مهم دیگر اینکه امیدواریم این متن چارچوبی را برای بررسی متفکرانه سایر درمان‌های تکمیلی که در اینجا مورد بحث قرار نگرفته است را فراهم کرده باشد.
منبع:
عالی بود مطالب درمورد مصرف ویتامینها .ممنون
ممنون از آگاه سازیتون ؛ مطلب ویتامین ها عالی بود