ام اس و مشکلات در راه رفتن
اختلالات یا مشکلات در راه رفتن که به عنوان دشواری در راه رفتن نیز شناخته می شود، از رایج ترین محدودکننده‌های تحرک در ام اس است. اگر در مورد بیماری ام اس اطلاعات کافی ندارید، مطلب ام اس چیست؟ و اگر علائم ام اس را نمی‌دانید مطلب علائم بیماری ام اس را مطالعه کنید.
اختلالات در راه رفتن از رایج ترین محدودکننده‌های تحرک در ام اس است. اختلالات در راه رفتن به چندین عامل مرتبط است:
- اسپاسم: سفتی عضلات یا اسپاسم می تواند در راه رفتن اختلال ایجاد کند.
- تعادل: مشکلات تعادل به طور معمول منجر به نوسان در راه رفتن و “مست راه رفتن” معروف به آتاکسی می‌شود.
- کمبود حس: برخی از مبتلایان به ام اس دچار بی‌حسی شدید در پاهای خود هستند که نمی توانند کف پا را احساس کنند و یا نمی‌دانند که پای آنها کجا قرار گرفته است. به این حالت آتاکسی حسی گفته می‌شود.
- خستگی: بسیاری از افراد با افزایش خستگی مشکلات بیشتری در راه رفتن تجربه می‌کنند.
- ضعف: ضعف در عضلات پا می‌تواند منجر به تغییر قدم ورداشتن طبیعی شما شود. این تغییر در راه رفتن شما در نهایت می‌تواند منجر به درد شود، که این امر راه رفتن شما را بدتر می‌کند.
افتادن
مطالعات انجام شده از چندین کشور نشان داد که ۵۰ تا ۷۰ درصد افراد مبتلا به بیماری ام اس در طی ۲-۶ ماه افتادن حین راه رفتن را تجربه کرده بودند. حدود ۳۰٪ از این افراد چندین بار افتادند و دچار صدماتی ناشی از این افتادن‌ها شدند. افزایش توانایی شخص در راه رفتن درست و ایمن، ضمن جلوگیری از افتادن، بسیار مهم است. نه تنها افتادن می‌تواند باعث صدمات شود، بلکه زمان لازم برای بهبودی از استخوان‌های شکسته یا عضلات آسیب‌دیده نیز می‌تواند مشکلات تحرک را بدتر کند و استقلال را کاهش دهد.
افراد مبتلا به ام اس معمولاً دراطراف خانه یا همسایگی خود می‌افتند، معمولاً هنگام انجام فعالیت‌های اساسی مانند حمام کردن، تهیه غذا یا پیاده‌روی در مناطق شلوغ. عوامل خطر افتادن پیچیده و شامل موارد زیر است:
- تعادل ضعیف و راه رفتن آهسته است
- کاهش عمقی که حس می کنید (احساس نکردن مکانی که قسمتهای مختلف بدن در آن قرار دارند)
- استفاده نادرست از وسایل کمکی (عصا و واکر) یا استفاده از وسایل نامناسب
- داروهای فعال عصبی (داروهایی که پیام رسانی در سیستم عصبی را تحت تأثیر قرار می دهند)
راهبردهای درمان و مدیریت مشکلات در راه رفتن
بیشترین مشکلات در راه رفتن می‌تواند با فیزیوتراپی، تمرین‌های کششی، استفاده از وسایل کمکی مناسب و در برخی موارد داروهای اسپاسم، خستگی و سرعت پیاده روی (به عنوان مثال دالفامپریدین) تا حدودی بهبود یابند. لازم به ذکر است که از خود درمانی با دارو پرهیز کنید و درمان دارویی را فقط با مشورت پزشک و نظارت وی مصرف کنید.
فیزیوتراپ شما ممکن است تمرینات راه رفتن مانند تمرینات وستیبولار را پیشنهاد کند، که برای تحریک کوتاه‌مدت از دست دادن تعادل طراحی شده است. این تمرینات به شما کمک می‌کند که یاد بگیرید خود را با این مشکل تطبیق دهید. تمرینات ممکن است شامل حرکات چشم یا سر، تحریف یا از بین بردن دید بصری و تغییر یا حرکت سطوح زیرین باشد.
اگر در راه رفتن مشکل دارید، با کادر درمانی خود صحبت کنید. جلوگیری از افتادن برای تحرک، استقلال و ایمنی شما مهم است. برای کاهش خطر افتادن خود، سعی کنید:
- کفش های پاشنه تخت و راحت بپوشید.
- آگاه باشید که کجا قدم بر می‌دارید. به عنوان مثال، از راه رفتن روی سطوح تازه شسته شده خودداری کنید.
- خانه را امن کنید. مناطقی را که در آنجا قدم می‌زنید خلوت کنید. سیم‌های برق وسایل مختلف خانه را از سر راه بردارید. برآمدگی‌های فرش را درست کنید یا آنها را بردارید. نوارهای عایق در برابر سر خوردن را روی کاشی و کف چوبی بزنید.
منبع:
