افسردگی در ام اس

افسردگی در اشکال مختلف آن یکی از شایع‌ترین علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) است. در حقیقت، مطالعات نشان داده‌اند که افسردگی بالینی در بین مبتلایان به ام اس شایع‌تر از جمعیت عمومی یا مبتلایان به بسیاری از بیماری‌های مزمن دیگر است.

 

 

“افسردگی” اصطلاحی است که معمولاً برای طیف گسترده‌‌ای از حالات عاطفی استفاده می‌شود، از احساس خستگی برای چند ساعت در روز تا افسردگی شدید بالینی که ممکن است برای چند ماه ادامه یابد.

 

افسردگی در اشکال مختلف آن یکی از شایع ترین علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) است. در حقیقت، مطالعات نشان داده‌اند که افسردگی بالینی (شدیدترین نوع) در بین مبتلایان به ام اس شایع تر از جمعیت عمومی یا مبتلایان به بسیاری از بیماری‌های مزمن دیگر است. افسردگی به طور مساوی در سایر بیماری‌های التهابی عصبی (مانند آرتریت روماتوئید و روده التهابی) نیز دیده می‌شود و نشان می‌دهد که التهاب عامل مؤثر بر افسردگی در این بیماری‌هاست. اگر در مورد بیماری ام اس اطلاعات کافی ندارید، مطلب ام اس چیست؟ و اگر علائم ام اس را نمی‌دانید مطلب علائم بیماری ام اس را مطالعه کنید.

 

هنگام بروز افسردگی، ارزیابی و درمان دقیق این علامت مانند سایر علائم بیماری ام اس ضروری است.

 

• افسردگی در هر فرد مبتلا به ام اس، در هر مرحله از بیماری ممکن است رخ دهد. افراد مبتلا به ام اس که به شدت ناتوان هستند، لزوماً احتمال ابتلا به افسردگی ندارند.
• افسردگی نشانگر ضعف شخصیت نیست و نباید آن را شرم آور دانست و پنهانش کرد.
• فرد صرفاً با اراده خود نمی‌تواند افسردگی را کنترل یا از آن جلوگیری کند.

 

در صورت عدم درمان افسردگی، این علامت کیفیت زندگی را کاهش می‌دهد، باعث می‌شود علائم دیگر – از جمله خستگی، درد، تغییرات شناختی – بدتر شوند و حتی ممکن است تهدیدکننده زندگی باشد.

 

علائم خود را به ارائه دهنده خدمات درمانی خود درمیان بگذارید.

 

در حالی که ماهیت افسردگی در بیماری ام اس کاملاً درک نشده است، به نظر می‌رسد عوامل بسیاری در بروز آن نقش دارند:

• واکنش به شرایط دشوار زندگی یا استرس: درک این مسئله که تشخیص بیماری ام اس چگونه می‌تواند باعث افسردگی شود، آسان است.
• واکنش به نقاط عمده انتقال: که به دنبال تشخیص، در هنگام تشدید یا هنگام تغییر عمده در عملکرد یا توانایی‌های فرد رخ می‌دهد.
• خود فرآیند بیماری ام اس: وقتی ام اس به مناطقی از مغز آسیب می‌زند که در بیان و کنترل عاطفی نقش دارند، انواع مختلفی از تغییرات رفتاری می‌تواند رخ دهد.
• تغییرات مرتبط با ام اس که در سیستم ایمنی/غدد درون ریز عصبی رخ می‌دهند: شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد تغییرات خلقی با تغییر در پارامترهای خاص ایمنی همراه است.
• عوارض جانبی برخی از داروها: کورتیکواستروئیدها و احتمالاً داروهای اینترفرون ممکن است باعث ایجاد افسردگی در افراد مستعد شوند.

 

استراتژی‌های مقابله با افسردگی

در مواجهه با بیماری ام اس، مردم تمایل دارند در درجه اول روی سلامت جسمی خود تمرکز کنند و از سلامت عاطفی خود غافل می‌شوند – این یک مؤلفه اساسی سلامت است.

 

کنار آمدن با چالش‌های زندگی با ام اس، و یا با افسردگی (اگر آن را تجربه کردید) می‌تواند مشکل باشد. در اینجا چند ایده آورده شده است، به سلامتی کلی خود فکر کنید و یک یا دو مورد را امتحان کنید:

 

• روزانه ورزش کنید.
• استرس زندگی خود را کاهش دهید، و سعی کنید با آرامش بیشتری استرس‌های اجتناب‌ناپذیر را مدیریت کنید. تمرین‌های تنفسی و مراقبه را امتحان کنید.
• روابط اجتماعی خود را حفظ کنید. با دوستان خود تماس بگیرید. به یک گروه پشتیبانی بپیوندید. با خانواده خود وقت بگذرانید.
• با تیم پزشکی خود در تماس باشید.
• احساسات خود را درک کنید. یک دفترچه تهیه کنید و احساسات خود را بنویسید. لیستی از عوامل استرس زا تهیه کنید تا کمی بتوانید در مورد آنها فکر کنید.
• از مصرف مواد اعتیاد آور مانند الکل خودداری کنید.

 

افسردگی بالینی

مهم است که تفاوت بین بدحالی‌های روزانه و خفیف، که همه ما هر از گاهی تجربه می‌کنیم و غم و اندوه و افسردگی بالینی را تشخیص دهیم. دو سؤالی که باید از خودتان بپرسید و ممکن است کمک کند:

 

• طی دو هفته قبل احساس بدحال بودن، افسردگی و ناامیدی داشته اید؟
• طی دو هفته قبل احساس کرده‌اید که از انجام کارهایی که برایتان لذت بخش بوده‌اند لذت کمتری می‌برید و به انجام آن‌ها علاقه‌‌ای نشان نمی‌دهید؟

 

افسردگی بالینی مداوم و ناپایدار است – با علائمی که حداقل دو هفته و گاهی تا چند ماه ادامه دارد. این یک بیماری جدی است که توسط یک متخصص بهداشت روان تشخیص داده می‌شود و گاهی عود می‌کند که به عنوان قسمتی از افسردگی عمده شناخته می‌شود. علائم:

 

• غم و یا تحریک پذیری
• از دست دادن علاقه به انجام فعالیت‌های روزمره و لذت نبردن از انجامشان
• از دست دادن اشتها — یا افزایش اشتها
• اختلالات خواب – بی خوابی یا خواب بیش از حد
• پرخاشگری یا کندی در رفتار
• خستگی
• احساس بی ارزشی یا گناه
• مشکلات در تفکر یا تمرکز
• افکار مداوم در مورد مرگ یا خودکشی

 

درمان

هنگام بروز افسردگی، ارزیابی و درمان دقیق این علامت مانند سایر علائم بیماری ام اس ضروری است.

افرادی که افسرده هستند اغلب از فعالیت‌ها خارج می‌شوند و این عدم تحرک باعث کاهش کیفیت زندگی آنها و ایجاد یک مارپیچ رو به پایین می‌شود.

 

علائم خود را به پزشک یا پرستار اطلاع دهید.

 

در حالی که خانواده و دوستان (پشتیبانان) ممکن است به فرد در کاهش افسردگی خفیف کمک کنند، روان درمانی و/یا داروهای ضدافسردگی به طور کلی برای درمان مناسب این بیماری و جلوگیری از افسردگی حتی عمیق تر که درمان آن سخت تر است، لازم است. گروه‌های پشتیبانی ممکن است درمورد انواع خفیف‌تر افسردگی موثر واقغ شوند اما در درمان افسردگی شدید بالینی مؤثر نیستند.

 

چندین داروی ضدافسردگی برای استفاده تحت نظر پزشک در دسترس هستند. در پاسخ به داروهای ضدافسردگی تنوع گسترده‌‌ای وجود دارد و ممکن است لازم باشد قبل از رسیدن به دارو و دوز مناسب، داروها و دوزهای مختلفی را امتحان کنید، یا ترکیبی از داروها به کمکتان بیاید. داروهایی که برای افسردگی در ام اس تجویز می‌شوند شامل فلوکستین، دولوکستین، پاروکستین، ونلافاکسین، سیتالوپرام، سرترالین و بوپروپیون می‌شود. لازم به ذکر است که از خود درمانی با دارو پرهیز کنید و درمان دارویی را فقط با مشورت پزشک و نظارت وی مصرف کنید.

 

احساس تمایل به خودکشی

افسردگی شدید می‌تواند یک وضعیت تهدیدکننده زندگی باشد زیرا ممکن است شامل احساس تمایل به خودکشی شود. در یک مطالعه مشخص شد که خطر خودکشی در بین مبتلایان به ام اس ۷.۵ برابر بیشتر از جمعیت عمومی است. اگر افکار خودکشی دارید یا فکر می‌کنید در خطر آسیب رساندن به خود یا دیگری هستید، حتما با اطرافیان، مشاور یا روانشناس/روانپزشک صحبت کنید.

 

 

منبع:

www.nationalmssociety.org