استفاده از واکسن mRNA بینش جدید در درمان بیماری ام اس
استفاده از روش جدید درمانی با ارسال پیام رسان mRNA که اخیرا در مورد واکسن کرونا کووید ۱۹ نیز مورد استفاده قرار گرفته است در پژوهش‌های درمانی ام اس در فاز آزمایش روی موش بررسی شد، این پژوهش با نتایجی مثبت همراه بود اما برای استفاده این روش درمانی بر روی انسان تحقیقات بیشتری لازم است.
محققان دانشگاه یوهانس گوتنبرگ در ماینتس آلمان و همکارانشان گزارش کردند که با تزریق پیام رسان RNA که برای انتقال کدهای اهداف مولکولی (که در ابتلا به ام اس نقش دارند) به سیستم ایمنی اصلاح شده بودند، موفق به کاهش التهاب و فعالیت بیماری در مدل های موش ام اس شدند.
- هدف این پژوهش تحریک مقاومت ایمنی در اهداف (“آنتی ژن ها”) بود – در این مورد پوشش محافظ میلین است که در اثر حملات ایمنی در ام اس آسیب می‌بیند – بدون به خطر انداختن پاسخ های ایمنی محافظ طبیعی است.
- محققان یک پیام رسان RNA اصلاح شده مانند EAE (انسفالومیلیت خودایمن تجربی)، حاوی کد بخشی از یک مولفه میلین را به موش ها منتقل کردند. آنها شدت بیماری کمتری را نسبت به حالت عادی گزارش کردند.
- تجزیه و تحلیل فعالیت سیستم ایمنی این موش‌ها نشان دهنده کاهش التهاب و جذب سلول‌های نظارتی است که این موارد می‌توانند حملات ایمنی برای آسیب به میلین را کاهش دهند. نکته مهم اینجاست، آنها همچنین دریافتند که پاسخ ایمنی به هدف غیر میلین بدون تغییر بوده است.
- اشکال مختلف mRNA به عنوان روش درمانی بیماری‌ها در انسان مورد بررسی قرار می‌گیرد. این محققان امیدوارند که ارائه دستورالعمل‌های رمزگذاری آنتی ژن‌های میلین با استفاده از mRNA اصلاح شده آنها، شانس موفقیت را افزایش دهد و منجر به یک درمان جدید در آینده برای افراد مبتلا به ام اس شود، که ممکن است از فعالیت های مفید سیستم ایمنی بدن جلوگیری نکرده و تنها فعالیت ایمنی خاص ام اس (فعالیت‌هایی که منجر به آسیب به سیستم عصبی مرکزی می‌شود) را متوقف می‌کند.
پانوشت: علاقه قابل توجهی به این مطالعه وجود دارد زیرا در آن از فناوری مشابه واکسن کووید-۱۹ از شرکت بیون تک-فایزر استفاده می‌کند، اما برای هدفی متفاوت. این نتیجه اولیه در موش ها قبل از اینکه این روش درمانی به آزمایشات بالینی در انسان ها برسد، نیاز به آزمایش‌های قابل توجهی دارد.
مقاله “یک واکسن mRNA غیر التهابی برای درمان آنسفالومیلیت خودایمن تجربی”، نوشته دکتر کریستینا کرینکه، اوگور ساهین و همکارانشان، در ۸ ژانویه ۲۰۲۱ در نشریه Science منتشر شد.
منبع:
۱۳ ژانویه ۲۰۲۱
